Solitudes I & II, Arctique en Terre & Mer Adélie... Alle werken van Vincent Munier zijn uitgegeven door Kobalann.
Hij draagt de bescheidenheid van zijn geboortestreek de Vogezen diep in zijn hart terwijl in zijn ogen de glans en frisheid schitteren van zij die zich altijd verbazen. Ontmoeting met de in de Vogezen geboren Vincent Munier, legendarisch dierenfotograaf. Een groot natuurliefhebber, volledig geabsorbeerd door de magie van winter en sneeuwlandschappen.
Een royale herfstzon schijnt op die dag in het dorpje in de Vogezen waar Vincent en zijn gezin wonen. De fotograaf maakt hier een korte pauze tussen twee opdrachten in verre landen en profiteert van de rust van de plek.
Hij regelt de laatste details van zijn nieuwe werk Adélie, Terre & Mer, gemaakt in samenwerking met zijn vakgenoot Laurent Ballesta, dierenfotograaf en duiker. “We hebben er samen aan gewerkt, maar ieder aan z’n eigen kant van de ijsbank: hij eronder en ik erop”, lacht Vincent. Een nieuw poolavontuur met de dieren die hem bij het publiek bekend hebben gemaakt, zoals zijn beroemde foto’s van poolwolven.
Eerste foto Een uitzonderlijk lot voor het jochie uit de Vogezen. “Ik heb mijn eerste foto’s hier in de buurt geschoten, in het bos van Charmes. Dat was in 1988, ik was toen 12. Deze foto heeft mijn lot veranderd en mijn levensloop bepaald. Mijn vader had me alleen op de observatiepost gelaten, onder m’n camouflagenet. Hij maakte zelf ook foto’s een paar kilometer verderop. Het was een ongelofelijk moment. Ik voelde zowel fascinatie als angst. Het was in november, de dorre bladeren ritselden. Plotseling stonden er drie reegeiten voor m’n neus. Mijn handen trilden toen ik de foto nam. Voor het eerst van mijn leven legde ik een vluchtig moment vast. Ik vertelde het opgewonden aan mijn vader en vond de wachttijd op het ontwikkelen en dus op de postbode behoorlijk lang. Toen de serie kleurendia’s na drie weken eindelijk aankwam, was die foto natuurlijk onscherp.
Maar ik had het virus te pakken. Voor altijd. Vanaf dat moment ging al mijn vrije tijd in de fotografie. Ik had het geluk dat mijn ouders me mijn gang lieten gaan. Urenlang ging ik het bos in. In m’n eentje. Want je MOET alleen zijn. Het is een kwestie van feeling. In het bos of op een ijsbank ben je alleen maar te gast. Ik voel me heel klein in de natuur. De mens als diersoort is het verst verwijderd van de dierenwereld. Dit beroep is een excuus om buiten te zijn. Voor mij van levensbelang. Daarna kan ik met een foto getuigen en momenten delen.”
Niets verstoren Vincent vertelt in zijn boeken in uiterst sobere en zuivere beelden over zijn ontmoetingen met poolvossen, sternen, kraanvogels en pinguïns. Vluchtige momenten die met een bijzondere gevoeligheid zijn vastgelegd. Als op het puntje van de tenen. Deze gedreven natuurliefhebber geeft grif toe dat hij meer tijd doorbrengt met een verrekijker op zijn neus dan achter de lens van zijn camera.
“De techniek staat in dienst van de magie. Het gaat erom deze naar goed inzicht te gebruiken. Het overkomt me soms juist geen foto te nemen om wat er zich om mij heen afspeelt niet te verstoren en ten volle van het moment te genieten. Ik zoek geen esthetiek, geen specifieke stijl, maar echt een natuurlijke benadering van het dier in zijn leefomgeving. We zijn er niet om de veren van een vogel te tellen. Wat onscherps, wat schemerige schaduwen, een vluchtig lijntje ergens in de verte, daar komt het op aan, en ook op suggesties. Ik hou van het idee om niet alles te ontsluieren zodat iedereen zijn eigen verhaal kan bedenken bij de foto.”
Oneindig wit Vaak voegen door wit overheerste beelden magie en geheimzinnigheid toe aan camera-instellingen en lichtval. “Ik ben gek op sneeuw en dat komt door de Vogezen. Sneeuw veegt het overtollige weg en alleen het essentiële blijft over. De kleuren en lichtval in de noordelijke landen zijn uitzonderlijk, maar voor mij is het belangrijk om te tonen welke dieren er wonen. Zo hoog en zo ver, onder zulke moeilijke omstandigheden.” Omstandigheden die hij overigens deelt met hen als hij hele dagen en nachten in zijn observatiepost zit in zwaar winterweer. Maar dat doet er niet toe, hij vindt zijn geluk ook in deze momenten van pure eenzaamheid, geïsoleerd van de wereld, maar midden in de intimiteit van de dierenwereld.
“Ik ben een bofkont, ik leef van mijn kinderdromen. Ik geloof dat ik een goed gesternte heb. En of ik nu een goudvink fotografeer in mijn tuin of een pinguïn in Antarctica, het geeft dezelfde kick. Je moet mooi en mooier laten zien, er zit voor iedereen wel wat bij. De poolstreken zijn alleen maar wat meer ‘buiten’ ten opzichte van mijn Vogezen en mijn bossen. Precies hetzelfde, maar dan wat wilder en op een andere schaal.”
Vincent Munier is een referentie in de dierenfotografie op wereldniveau en is drie opeenvolgende jaren onderscheiden als BBC Wildlife Photographer of the Year. Hij vertegenwoordigt het merk Nikon. Het interview met Vincent Munier is ook te vinden in het laatste nummer van het magazine Reizen in Lorraine.
